boğa boynuzunda dengeli duruş

Siyah mı yoksa beyaz mı?

onun aslında çok kırılgan bi ruhu vardı.hırçınlığı,bazen kimsesizliği,sessizliği hep bu nedenleydi.asla birine ait hissetmedi kendini.yabancı olduğu bu duyguyu ilk defa tadıyordu.belki de içten içe korkuordu bu aitlikten.kaçmak istiordu ama bi o kadar da yakınlaşmak...daha önce hiç bu kadar sarılmamıştı.ruhuna hapsetmişti benliğini.ona gün ışığını göstermek istedim.emeklerime değdi.sevmişti benliğini ve ruhunu özgür bırakmayı.belki de ilk defa beynindeki hayaletlerini altetmişti.bunun galibiyetiyle hayal kurabilmeyi öğrendi.gerçekliğin o yoruculuğundan ve acımasızlığından bi süre soyutladı kendini.fakat yetinemediği bişeyler vardı.şimdiye kadar hep gizlediği kendini bulmak istiordu bu defa da.zaman zaman iç dünyasında yansımasıyla çok karşılaştı.ama emin diildi.şimdiye kadar hiç tanışmadığı kendini ilk defa bu şekliyle görüordu.belki de özü buydu.temelin de hep bu vardı.ama dedim ya duvarlar örüp hapsetti onu bunca zaman.korumak isterken usul usul yok ettiğinin farkına varamadı.

şimdi gerçekten hissediordu.yeni tanıştığı bu kişi artık yabancı diil kendi ruhu olmuştu.mutluydu bu yenilikten.zincirleri kırıp özgür kalmak onu hafifletmişti.artık kelimelerle de ifade edebiliordu kendini.daha önce hiç bir anlam yüklemediği ses tonu şimdi serenat yaparcasına dudaklarından süzülüordu.hep böle yaşayabilirdi.sığınabilirdi en sevdiği kucağa.fakat ürkek tavrı hep bi köşede bekliordu.en ufak bi incitmede kabuğuna gömülüp hırçınlaşıordu.kendine,çevresindekilere,en sevdiğine zarar vermekten çekinmiordu işte o vakitlerde.peki durulup pişman olmuomuydu? hem de nasıl.kalbi sızlıordu en derinden fakat kelimeleri anlamını yitiriordu af dilemek için.

şimdi sen benim için bazen koca bi adam bazen de acıyan yerini söleyemeyen bi bebek.ama her ikisinde de ruhunu gizleyemeyen bi acemisin.çünkü biz o ruhu beraber keşfettik ve beraber büyüttük...

0 yorum:

Yorum Gönder