boğa boynuzunda dengeli duruş

iki gün önce gereğinden fazla bunaldım ve biraz nefes alabilmek için apartmanın aşşağısına indim.karınca istilasına uğramış şeker parçası gibi sitenin içi çocuk kaynıo.bi duvarın üzerine oturup uzun süre onları izledim.inanılmaz dünyalarına ve hayal güçlerine uzaktan baktım.

istedikleri anda basit bi taş parçasını masaya çeviriolar yada kitaba yada tabağa :) öle detaycı ve zor kurallarıda yok bu küçük dünyalıların.onların gezegeninde yaşamanız için çok fazla şeye ihtiyacınız yok.biraz kum, biraz çakıl,biraz sopa parçası ve en önemlisi 5-6 yaşında olmak yeter de artar bile...kafalarından ve anında uydurdukları o evcilik senaryoları değme dizilere taş çıkartır cinsten.entrika,savaş,sevgi,gizem ne ararsanız var :) en ciddi kavgalarına bile bi sopa parçası sebebiyet verio.

ne hissettiklerini veya o an kafalarından ne geçirdiklerini kestirmek mümkün diil.düştükleri için zırıl zırıl ağlarken bi anda ayağa kalkıp koşuşturan çocukların peşine takılabiliolar.yani hissettikleri acı bile çok sıradan.en sevmedikleri cümle ''baban geldi yemeğe oturucaz,çabuk eve gel'' olmalı :) onun haricinde de bişeyi kafaya taktıkları yok zaten!!!!

böle bi dünyada yaşadıkları için bazen çocukları kıskanıorum.evet bi zamanlar ben de o dünyadandım ama dedim ya bi zamanlar...bilmiorum belkide 50 yaşıma geldiğimde,kendimi deşarj etmek için 20'li yaşlardaki gençlerin dünyasına uzaktan bakıcam.bu sanırım hiç bitmicek olan kısır bi döngü.aslında bu işin püf noktası yaşadığımız anın kıymetini bilmek.çocukken bi gün o dönemlerime özlem duyabileceğimi kestiremiodum haliyle.şu anda öle.hayatın iniş çıkışlarından bazen yoruluorum,isyan ediorum,hatta yeter diorum ama sanırım bu yaşları güzel kılan yaşadığımız gelgitler,duygusal bunalımlar.eminim ben yaşlanınca aşklarımı,terkedilişlerimi,kaybedişlerimi,hayal kırıklıklarımı çok özlicem ve o yaşlarda tatlı bi gülümsemeyle anıcam yaşadıklarımı.